İslam Ahengi | Kuran | İbadet | Namaz | Dua

    " De ki: Ben size, Allah'ın hazineleri benim yanımdadır, demiyorum. Ben gaybı da bilmem. Size, ben bir meleğim de demiyorum. Ben, sadece bana bana vahyolunana uyarım. De ki: Kör ile gören hiç bir olur mu? Hiç düşünmez misiniz? " (En'âm sûresi, âyet 50)

    Müşrikler, Hazreti Muhammed (sav)'e: " Sen Allah tarafından gönderilmiş bir peygamber isen Allah'dan iste de bize dünya nimetlerini bol bol versin, aksi halde sana inanmayız" dediler.  Bunun üzerine bu âyet indi ve Peygamber'in, insanları zenginleştirmek için değil onlara gerçeği tebliğ etmek için gönderildiği ifade edilmiştir.

    Resulullah (sav): " Yarın ne olacağını Allah'tan başka kimse bilmez."  (  İbn Mâce, Nikah 21 ) dediği nakledilmiştir. 

    Kur'an'ı Kerim'in birçok ayetinde insanın " gayb"ı, yani, müşahade ( gözlem)  alanı dışında kalan şeyleri bilemeyeceği, bu bilginin sadece Allah'a ait olduğu ifade edilmiştir. Bu nedenle, bu hususa peygamberler de dahildir. Ancak Allah'ın tebliğcileri olmaları sıfatıyla elçiler için bir istisna getirilmiş ve onların gayb bilgisine ancak yüce Allah'ın izniyle muttali kılınacakları belirtilmiştir. 

    " De ki: Göklerde ve yerde, Allah'tan başka kimse gaybı bilmez. Ve onlar ne zaman diriltileceklerini de bilmezler." ( Neml sûresi, âyet 65 ) 

    " Cenab-ı Hak sevgili elçisine geçmiş peygamberlerin kıssalarını anlatırken " İşte bunlar sana vahy ettiğimiz gayb haberlerindendir. Bundan önce onları ne sen biliyordun ne de kavmin." ( Hud sûresi, âyet 49 )

    Başka bir ayette, kıyametin ne zaman kopacağını soranlara cevaben, "De ki: O'nun bilgisi ancak Rabbimin katındadır. Onu vakti geldiğinde ancak o ortaya çıkaracaktır." (A'raf/ 187 ) 

    " Hz. Peygamber, sahabi Osman b. Ma'zun'un vefatında, onun Allah'ın kerem ve inayetine mazhar olduğunu kesin bir dille ifade eden Ümmü'l- Alâ adındaki bir hanım sahabiye uyarıda bulunmuş ve " Allah'a yemin olsn ki ben Allah'ın elçisi olduğum halde bana ne yapılacağını bilmiyorum." demiştir. ( Buharî, Cenâiz, 3 )

    Bu konuda yanlış kanaate sahip olduklarını düşündüğü bazı kimselere karşı bir uyarıda bulunan Hz. Aişe'de, " Allah Rasulü'nün yarın ne olacağını bildiğini iddia eden kimse Allah'a büyük bir iftirada bulunmuş olur, çünkü Allah , " De ki, göklerde ve yerde olan gaybı Allah'tan başka kimse bilmez." ( Neml.65 )

    Üzülerek ifade edelim ki, İslam ülkelerini hele milletimizi kasıp kavuran bu tür Resulullah (sav)'e yapılmış iftira, abartma türü şeylerden geçilmemektedir. Bilhasa, tarikat çevreleri, akşam-sabah kıyametin koptu kopacak olmasından, Deccal'in çıktığından, güneşin batıdan doğmak üzere bulunduğundan, kurtuluşun, şeyh efendinin himmetinde, duasında, Allah'a aracılık (!) yapmasında olduğundan bahsetmektedirler.

    " Hz. Peygamber'in yaşadığı döneme ait olmayan yüzlerce gaybî haber kaynaklarımıza girmiş bu ve bunları din zanneden samimi müminlerin yanılmasına, istismarı amaçlayan art niyetli insanların elinde hem Allah Rasulü'nün hem de onun tebliğ ettiği İslam Dini'nin yanlış tanınmasına yol açmıştır.

    Sabahtan akşama kadar irat ettiği bir hutbeyle kıyamete kadar olmuş ve olacak herşeyi haber verdiği bildirilen bir peygambere ( Müslim, Fiten, H. No: 25.) İsnad edilen gaybî rivayetlerin hemen tamamının hicri 1. asra ait olması, isnat incelemesinin henüz devreye irmediği bu dönemde Allah Rasulü'nün ne büyük bir istismara maruz kaldığının göstergesidir.

    İslam tarihinin sonraki dönemlerinde ortaya çıkan ve Allah'la sürekli iletişim halinde oldukları için insanların kalplerinden geçeni bile okudukları varsayılan kişilerin, Cenab-ı Hakk'ın, elçilerine bile vermediği bir özelliğe sahip olma iddiasında bulunduklarına dikkat edilmelidir." ( İ. H. Ünal, Diy. Dergisi, sayı 236, sayfa 49 )

    Netice olarak;

    Yukarıda zikredilen örnekleri çoğaltmak mümkündür. Çünkü, Müslümanlar Kur'an'dan koptukça, gelenek güç ve kuvvet bulacaktır. Hikaye, rivayet, işkembeden sıkmalar, menkıbeler her tarafı sarıp sarmalayacaktır.

    Oysa, mes'eleyi, aziz kitabımız Kur'an'a götürmüş olsak, ne peygamberleri tanrılaştırır, ne de onlara güçlerinin dışında iş yaptırmış oluruz.

    Alemi İslam'da, ekseri uydurma, abartma, mev'izeler, menkıbeler, Hz. Ali (ra)'ın şehadetinden sonra, Kerbela vak'asından sonra daha çok zuhur etmiştir. Çeşitli, mezhepler, hariciler, mürcie, mutezile, kaderiyye, cebriyye, Şia'nın değişik kolları bu tür hikayemsi şeylerin çoğalmasına çalışmışlardır.

    Örneğin,  Ebu Hanife'yi 55 defa hacca gönderen zihniyet, ona kırk yıl yatsı abdesti ile sabah namazını kıldıran garibler, onun muhteşem ve müthiş mücadelesinden bahsetmemektedirler. Niçin ve neden şehadet şerbetini içti, niçin onu mazlumen öldürdüler.. Bunun hesabını kat'iyyen yapamazlar.

   İmamı Şafii 'de öyledir. Maalesef, onun sözlerini, rivayetlerini Kur'an'dan üstün görerek, adeta onun müctehidliğini unutturmuşlardır. Rabbim!.. Vahyi akılla birleştiren kullarından eylesin!.. Selam ve dua ile..

    Şerafettin Özdemir/ Hollanda

 " Siz, insanların iyiliği için ortaya çıkarılmış en hayırlı ümmetsiniz; iyiliği emreder, kötülükten men eder ve Allah'a inanırsınız. Ehl-i kitap da inansaydı, elbet bu, kendileri için çok iyi olurdu. ( Gerçi) içlerinde iman edenler var; ( fakat )çoğu yoldan çıkmışlardır." ( Âl-i İmrân sûresi, âyet 110 )

    Ümmeti Muhammed; tüm yeryüzünü ıslah etmek, iyiliğe yöneltmek, eğri-büğrü yolları bitirmek, yok etmek üzere, Allahü Teâlâ tarafından gönderilmiş, ortaya çıkarılmış en hayırlı, bir ümmettir. Ümmeti Muhammed'in işi, öylesine sıradan, basit, küçük bir iş değildir. Onlar evrenseli yakalamak, tüm dünyayı imar etmek, beşeriyeti içerisine düşmüş olduğu kaotik yollardan kurtarmak için var olmuş bir ümmettir. Çünkü;

     " Kur'an'ı Kerim sırf insan için gönderilmiştir; amaç Allah'ı ve O'nun azametini tanıtmak, " bilimsel" bilgi ile imanı kuvvetlendirmek , Allah'tan başkasına kulluk ettirmemek; dünya hayatında sırf Allah'a kul olup gerçek özgürlüğü yaşayan mümine dünya ve ahiret mutluluğunu yaşatmak; sırat-ı Müstakim üzere yaşamanın yollarını göstermek, ilmî, fikrî, ictimâî, iktisadî, ahlâkî, hukukî.. ilkelerinden istifade ettirmektir.

    Okumakta olduğumz yazılı Kur'an'ı , yani kelamullah'ı anlamadan okumak insanı bu maksatlara götüremeyeceği için ayet olma yönünden de Kur'an'ın o insana bir faydası olmayacağı muhakkaktır. Fakat ne yazık ki bu gün Müslümanlar, özellikle milletimizden büyük çoğunluk, Kur'an'ın indirildiği dil olan Arapça'yı bilmedikleri, Türkçe tefsirlerden de istifade etmedikleri için Kur'an'ı anlamadan okumayı yeterli görmektedirler!

    Bu yüzden Kur'an okurken onun ihtiva ettiği manaları bilmiyor ve ruhunu idrak edemiyorlar. Kelamullah'ı, sadece Arap dili ile yazılı olan lafızlarını, onu bize taşıyan zarfını tilavet ediyorlar; maalesef zarfın içini, lafızların ihtiva ettiği  özü, asıl değerli olan kısmı yani okuyana gıda verecek olan muhtevayı okumuyorlar. Tıpkı balı kavanozun dışından yalamak veya cevizin içini  bir tarafa atıp da kabuğunu yemeğe ve onunla beslenmeğe çalışmak gibi.." ( Nüzulunden Günümüze Kur'an ve Müslümanlar, M. Z. Duman, sayfa 12 )

    Maalesef, bizim milletimiz dışında diğer dünya Müslümanlarının Kur'anî tavırlarına, okuyuş, anlayış ve yaşamalarına nazar atfettiğimiz zaman, bizimle onlar arasında büyük uçurumların olduğu, aşılması mümkün olmayan problemlerin bulunduğu bilinmektedir.

    Bunu her zaman müşahade etmemiz mümkündür. Bundan bir yıl kaç önce hac görevindeydim. Ravza-i mutahhara'nın içerisine girerek Osmanlı mimarı tarzı dediğimiz direklerin arasından geçerken, bir anda bir kitleye, yani, beş on kişiye denk geldim. Başlarında, elli, elli beş yaşlarında birisi, tam arapça olmasada güzel bir tefsir dersi yapıyordu.

    Hemen oracığa usulca oturdum ve dinlemeye, istifade etmeye çalıştım. Daha sonra, ünvanını sonradan öğrendiğim Faslı profesörle selamlaştık. Dersi bıraktı, tanıştık, karşılıklı selamlaştıktan sonra, derse devam etti. Bazı yerlerde ayetlerin okunmasında yardımcı oldum ve dersin bitmesini istemiyordum. Sonra, ezan okundu, yatsı namazını kılmak üzere saf tuttuk.

    Yani, bunu niçin anlattım? Gönül istiyordu ki, aziz milletimiz de böyle ehl-i Kur'an olsaydı, alimlerimiz, ilim adamlarımız , mescidlerimizin her köşesinde öbek öbek insanları toplayıp tefsir dersleri, meal dersleri vermiş olsalardı. Bu gün, içerisinde yuvarlanıp gitmekte olduğumuz, anlamsız, içeriksiz, ölü hatırına okunan hatimlerden, Yasin'lerden ümmeti kurtarmış olsaydık.

    Hemen belirtmeliyim ki, Ramazan ayları böyle geçmekte, cuma akşamları böyle geçmekte, bu Kur'an okuyuşlarımız anlamsız, anlamadan okumalarla geçmektedir.  Ümid ederiz ki, bir gün, Başkanlığımız, bu olumsuz, faydasız, yararsız gidişata dur diyecektir!. Maşallah!.. Hocalarımız, dünkü hocalar değildirler. Hepsi de maşallah, zıpkın gibi, yüksek tahsil yapmış, Kur'an'a dilbeste olmuş insanlardır.

    " .. Müslüman Türk milleti, bugün, Hz. Ömer'in (ra) on dört asır öncesinde  korktuğu hale düşmekle kalmamış! Onu endişeye sevk eden durumun daha da ilerisine geçmiş vaziyettedir.

    Hatırlayalım! O, adaletin timsali Hz. Ömer, " Basra'da Kur'an'ı ezberleyenlerin sayısı çoğaldı. Ya Ömer, onlara Beytü'lmal'den maaş bağlasanız! diyen Ebu Musa el- Eşarî'ye: " Onlara maaş bağlarsak, korkarım ki halk, Kur'an'ın, sadece lafzını ezberlemeye yönelir de manasını ihmal ederler, bırak öyle kalsınlar..."  demiş gelecekten endişe etmişti.

    Üzüntü ile söylemek gerekirse, bu gün Türk milleti, Kur'an'ın manasını ihmalden de öte, çok okumalarına rağmen, onu, olur olmaz her yerde kullanmaktadırlar... İşin daha da vahimi , Kur'an indiriliş maksadı doğrultusunda kullanılmıyor, anlaşılmıyor, toplum hayatında etkili değil; tam aksine indiriliş maksadının haricinde, yanlış olarak, bazen de duvarları süslemek için, hastalıklardan, bela ve musibetlerden korunmak, tedavi olmak için kullanılıyor (!) . Halbuki Kur'an'ın tedavi edeceği hastalık, imanla, ahlak ile ilgili kalp hastalıklarıdır, kalbin fiziki  hastalığı değil Allah Teala şöyle buyuruyor:

    " Biz, Kur'an'dan müminlere şifa ve rahmet olarak ayetler indiriyoruz." ( İsra, 82 ) (a. g. e. sayfa 307-308)

    Netice ve sonuç olarak;

    Aziz kitabımız Kur'an'ı Kerim, sanki duvarları süslemek, muska yapılıp suyu içilmek, olmadı yaralar üzerine yazılsın, veya hasta ve ölülere okunmak için, olmadı mezarlıkta okunmak için nazil olmuştur!..

    Kur'an bir fal kitabı değildir, ayrıca birileri para kazansın, okuyarak geçimini temin etsin diyede nazil olmamıştır. Hani, insanın musikiye ihtiyacı bulunmaktadır. Çağıracaksın güzel sesli bir hafızı, tatlı sesiyle okunan Kur'an'dan ,  sanki, musiki ihtiyacını gidermek için nazil olmuştur. Onun içindir ki, toplum hayatımızda rahat ve huzurlu değiliz. Kitlelerin rahat ve rehavete kavuşması için, her şeyden evvel Kur'an'a sarılmak, onu okumak, anlamak ve emirlerini ferdi, ailevi, toplumsal hayatımıza sokmamız zaruri ve acilen gerçekleştirilmesi gereken bir husustur.

    Bir örnek vermek istiyorum: Ramazan ayları geldiği zaman, isim yapmış hafız efendilerin kapılarında hatim siparişi verenlerin sayısı az değildir. Bir değil, üç-beş değil, onlarca hatim okumayı üzerine alıyor, kimini okuyor, kimisini okuyamıyor, ama, Ramazan biterken hatim sahipleri aynı kişiye gelerek okunan hatimlerin ücretlerini usulen, edeple takdim ediyorlar, ölümüz cennete gitti diyerek bir hayli sevinerek, evinin yolunu tutmaktadırlar.

    Rabbimiz!.. Tüm Müslümanlara basiret lütfetsin, Kur'an'ı anlama kolaylığı nasip eylesin!.. Selam ve dua ile..

    Şerafettin Özdemir/ Hollanda

 " Allah, yedi kat göğü ve yerden bir o kadarını yaratandır. Ferman bunlar arasından inip durmaktadır ki, böylece Allah'ın her şeye kadir olduğunu ve her şeyi ilmiyle kuşattığını bilesiniz." ( Talâk sûresi, âyet 12 )

    Allah korusun!.. İnsanlığı irşad ve tevhide davet için hiç bir peygamber gelmemiş bulunsaydı, insan denilen varlıkların yöneticisi, akılla donanımlı yaratılmış, kendini, tevhidi düşüncenin içerisine atmış olacaktı. , Allah'ü Teâlâ'yı kendi aklıyla  bulabilecekti.

    Örneğin; " İbrahim, babası Âzer'e: Bir takım putları tanrılar mı ediniyorsun? Doğrusu ben seni de kavmini de apaçık bir sapıklık içinde görüyorum, demişti." (En'âm sûresi, âyet 74)
    Bu ayeti kerime hakkında kısaca bilgi verecek olursam, İbrahim (as)'ın kavmi Irak'ta (Urfa civarında) yaşayan Keldânîler idi. Yıldızlara, gök cisimlerine taptıkları gibi putlara taparlardı. İbrahim (as), babasının ve kavminin putlara taptıklarını görünce onları sert bir dille kınadı, putların tapılmaya lâyık olmadıklarını, Allah ile insanlar arasında vasıta olamayacaklarını hatta onlardan hiçbir fayda ve zararın gelemeyeceğini bildirdi. 

    " Böylece biz, kesin iman edenlerden olması için İbrahim'e göklerin göklerin ve yerin melekûtunu gösteriyorduk." ( En'âm sûresi, âyet 75 )

    Malum olduğu üzere, melekût, izzet ve hükümranlık demektir. Allahü Teâlâ, İbrahim (as)'a göklerdeki hükümranlığını ve hükümranlığının azametini göstermiştir. Mes'eleyi isterseniz, tefsirden takip edelim:
" yerlerdeki onların benzerini yarattı." âyetinde benzerlik, sayıda olabileceği gibi sıfatta da olabilir. Yani: " Allah, arzıda onlara benzer yarattı." yahut: " Allah, onlar gibi yedi arz yarattı." Yahut: " Allah, arzıda onlara benzer yarattı." mânâları mümkündür.

    Fakat Kur'ân-ı Kerim'de Arz, hiç bir yerde çoğul olarak kullanılmadığından, benzerliğin sayıda  değil, sıfatta olduğu anlaşılmaktadır. Kasimî şöyle diyor: " Âyette iki ihtimâl vardır. Birine göre( min) zâiddir; diğerine göre zâid değildir. 

    Birinci ihtimâlde âyet: "Allah, Arzıda yedi gök gibi yarattı" demektir. Buna göre âyet, yerinde her bakımdan öteki gezegenler gibi küre biçiminde olduğunu, Güneşin çevresinde döndüğünü, Güneşten ışık aldığını, Güneş sistemindeki gezegenlerin yasalarına tabi olduğunu ifâde eder. 

    " Eğer (min ) zâid  değilse, âyet: " Allâhüllezî halaga seb'a semâvâtin ve halaga minel ardı mislühünne" takdirinde olur. Soyutlandırma üslubuyla düşünceyi anlatmıştır. Bu tıpkı " Yedi arkadaş edindim. Falan ilede onlar gibi dostluğum vardır" sözü gibidir. Yahut "Ve badıl ardı mislühünne" " Fî müddetihâ ve anâsıraha" "yerin bir kısmıda temel elemanlarında o gezegenler gibidir" takdirinde olur.  

    Kur'ân'da, bazılarının sandığı gibi, Yer'in yedi olduğuna dair en ufak bir delil yoktur. Yer'in de öteki gezegenler gibi bir gezegen olduğu gerçeği, o zamanki Arapların hatırından bile geçmezdi. İşte bu da Kur'ân'ın Hak'tan gelen gerçek olduğunu kanıtlar.

    Kasimî'nin dediği âyet, Yer'in yedi olduğunu değil, yaratılış ve düzeninde öteki gezegenler gibi Güneş'e tâbi bir gezegen olduğunu anlatmaktadır. Ama müfessirlerin çoğu, âyetteki benzerliği sayıda görerek Arzında yedi olduğunu söylemişlerdir. Onlara göre âyet, kâinatta aynen bu dünya gibi yedi gezegen bulunduğunu ifade eder. 

    Dahhâk gibi bazı müfessirlerde " Yerdende onların benzerini yarattı" cümlesinin, Arzın tabakalarına işaret olduğunu ileri sürmüşlerdir. İbn Abbâs'tan rivayet edilen bir söze göre yedi arz birbiri üstünde değil, düz ve birbirine komşudur. Bu Arzları, denizler birbirinden ayırır. Buna göre yedi Arz, denizlerle birbirinden ayrılmış Kuzey Amerika, Antartika (Güney Kutbu) gibi kıt'alardır.

    Daha önce işaret ettiğimiz gibi Kur'ân'ın amacı, göklerin sayısını belirtmek değil, yaratanın kudretine dikkâti çekmektir. Bizim kanımıza göre o zamanki insanlar arasında kânitta yedi gök ve yedi arz bulunduğu kanaati vardı. Kur'ân onlara, o yedi göğü ve onlara benzer arzı, taptıkları putların değil, sadece Allâh'ın yarattığını, ancak onları yaratan kudret sahibine tapmak gerektiğini anlatmaktadır. 

    Arapçada sayı, her zaman belli bir rakam belirtmez. Bazan çokluk ifade eder. " Yedi gök ve onların benzeri yer.", Allâh'ın, sadece yedi değil, bir çok gök ve yer yarattığına da işaret olabilir." ( K. Kerim Tefsiri, S. Ateş, C 6, sayfa 2749-2750 )

    " Gecenin karanlığı onu kaplayınca bir yıldız gördü , Rabbim budur, dedi. Yıldız batınca, batanları sevmem, dedi." ( En'âm sûresi, âyet 76 )

    " Ay'ı doğarken görünce, Rabbim budur, dedi. O da batınca, Rabbim bana doğru yol göstermezse  elbette yoldan sapan topluluklardan olurum, dedi."  ( En'âm sûresi, âyet 77 )

    " Güneşi doğarken görünce de, Rabbim budur, zira bu daha büyük, dedi. O da batınca, dedi ki: Ey kavmim ! Ben sizin ( Allah'a ) ortak koştuğunuz şeylerden uzağım." ( En'âm sûresi, âyet 78 )

    Ben hanîf olarak, yüzümü gökleri  ve yeri yoktan yaratan Allah'a çevirdim ve ben müşriklerden değilim" ( En'âm sûresi, âyet 79 )

    Netice olarak;

    Hanif kelimesi İslam ve Kur'an literatüründe önemli bir kelimedir. Yani, Hanif, Allah'ı bir bilen, Hakk'a yönelen ve bâtıldan hoşlanmayan anlamını ifade etmektedir. İbrahim (as)'ın bu davranış ve hareketinden maksat, gerçekten Allah'ı anmak mı, yoksa gök cisimlerine tapanları kınamak, onların gittiği yolun bir sapıklık olduğunu göstermek midir? Bu mevzuda tefsirciler ihtilâf etmişlerdir. Ancak ikinci görüş gerçeğe daha yakındır. Çünkü 74 ncü âyette putlara taptıkları için babasını ve kavmini ağır bir dille kınaması Hz. İbrahim' de tevhid inancının mevcut olduğunu göstermektedir.

    Onun içindir ki, günün Müslümanları dünkü Müslümanlar değildir. Mars'ta, hayat var mı yokmu, başka gezegenlerde su durumu nedir, ne değildir? vb. mes'eleler, insanların fikir dünyasını, düşünce algısını bir hayli meşgul etmektedir. Ama, ne hazindir ki, alemi İslam'da, ümmet içerisinde böyle bir gayret, böyle bir sa'y bulunmamaktadır. Oysa,  asırlar öncesinde, İbrahim (as), yıldızlara, aya, güneşe bakarak Allah'ı bulurken, bizler ise, "tüh tüh çarpılırız, Allah bizleri yakar!" (!) saçmalığı ile boğuşmaktayız.

    Rabbim!.. Ümmet ve milletimize aydınlık günler göstersin.. Her türlü taassub ve bağnazlıktan masun ve muhafaza eylesin!. Âmin!.. Selâm ve dua ile..

    Şerafettin Özdemir/ Hollanda

    Onun içindir ki; " Akif'e göre  iman olmadan insanın nüsha-i kübrâ olduğunu düşünüp öylece hükmetmesi mümkün değildir. Bu görüşü desteklemek için inananla inanmayanın durumları Safahat'da zaman zaman karşı karşıya getirilir. Söz gelişi, " Tevhid" şiirinde" Kötülük Problemi" dile getirilirken inancın önemi üzerinde ısrarla durulur. İnsanı kötülük karşısında ümitsizliğe korku ve dehşete sürükleyen şey, inançsızlıktır:

    Yani, iman ve İslam'ın lafdan, sözden ibaret kalmaması, ictimai hayata da yansımadır. Toplum içerisinde, kötülükler, günahlar her gün alabildiğince yaygınlaşıyorsa , ribacılık, rüşvetçilik, kalpazanlık, hırsızlık, iltimas, fuhuş, kıtal, yalan, dedikodu, nemimecilik hergün  alabildiğince hız kesmeden yayılma alanı, ortamı buluyorsa, bu demektir ki, orada Kur'an ahkâmının yaşanmadığı, ismen var olduğu, namazların diğer ibadetlerin gösterişten ibaret olduğunu göstermektedir. 

    " Mü'min, diyor Akif, Allah'a dayanan, sa'ye sarılan ve hikmete ram olan bir insandır. Dikkat çekicidir: Âkif, imanı tarif ve tasvir etmeye çalışırken hemen daima " güven ", " ümit ", " aydınlık", "azim", "sa'y", " mücadele" vs. terimleri kullanır.

    Bu demektir ki, bütünüyle iyimserlik ve faaliyet kokan " Âkif'in dünya görüşünün odak noktasında iman ve hareketlilik vardır. Küfre ve inançsızlığa gelince, Âkif bunu da " ümitsizlik", " boşluk", "manasızlık", " ye's", " atalet", "karanlık" vs. kelimelerle tasvir eder." ( Diy. Dergisi, M. S. Aydın, 1983, sayı 4, sayfa 7-8 )

    Atalet, tembellik, miskinlik, merhamet avcılığı, onun bunun eline bakmak, çalışır durumda iken, çalışmamak, çoluk-çocuğunu sefil ve perişan etmek, Kur'ân Müslümanlığının kabul etmediği negatif unsurlardır.

    Diğer taraftan, tevekküle sığınmak, kaza ve kaderi öne sürmek hiç bir Müslümanın hak ve salahiyeti değildir. Burada bir öz eleştiri kabilinden şunu arzedeyim: Bundan birkaç sene önce idi.. Zonguldak'da yer altı kazası olmuş, insanlar yerin altında kalmışlardı. Bir devlet büyüğümüz, bilerek veya bilmeyerek bu hususta bir söz söyledi. " Onların kaderi böyle imiş!".. Akabinde, yine bir devlet yetkilisi, " güzel öldüler!" sözünü söyleyiverdi.

    Oysa, onların kaderi böyle değildi. O kaderin üstüne üstüne gitmek gerekirdi. Çünkü, böylesi bir sözü kendilerine yakıştırmam, layık görmem mümkün değildir. Çünkü,  Resulullah (sav)'in, muhterem torunları, cennetin reyhanı kabul edilen, Hz. Hüseyin ve diğer yakınları Kerbela'da şehit edildikleri zaman, o zamanın, Emeviyye kodamanları " bunların kaderi böyle imiş(!)" sözünü söylediler.

    İşte, o tarihten bu yana, küçük bir mes'elede hemen suçu, günahı, vebali, sorumluluğu kaderin üstüne atarız. Adamcağız, hasmını öldürmek için çifte silahla gezinir ve yakaladığı yerde öldürür. Bizler, hemen işin kolaycılığına kaçar "bunun kaderi böyle imiş" kolaycılığı  hazır beklemektedir.

    Bir diğer örnekde şudur: Karayollarımız kan revan içerisindedir. Her gün onlarca insanımız trafik canavarına teslim edilmektedir. Halbu ki, batı ülkelerinde, ülkemize göre, trafik daha yoğun,  alabildiğince faaldir. Buna rağmen, trafik kazaları az, ölümler nadiren görülen vak'alardır.

    Tabii ki, tüm bu trafik vahşetine hemen cevap bulma işimiz kolaydır. Ölenlerin kaderi böyledir. Yahu kardeşim, şoför eğitilmemiş, insana saygısı yok, hız limiti nedir bilmiyor, yoldaki trafik işaret ve göstergelerinden bihaber, hatta, çok şoförümüz emniyet kemerini takmasını bile bilmiyor. Hal böyle iken, şimdi, kalkıp ölenlere, sakat kalanlara, "bunların kaderi böyle imiş" zevzekçe sözünü söylersek, bu söze kim inanacaktır?

    İsterseniz, özetde olsa bir başka rezalete parmak basalım: Ateizm ve nihilizm tehlikesidir. Yetişen neslimiz müsbet ve menfi yönlerde bulunduğundan, üniversite gençliği sağ ve sol kulvarlarda hala kavgalı bulunduklarından dolayı, onları kurtaracak, onları tatmin edecek, yani, dinsizlik ve hiççilik karşısında onları tatmin edecek, kalplerini doyuracak bilgiler sunmamız lazımdır.

    Camilerimize nazar ettiğimiz zaman görüyoruz ki, her an, her dem, her zaman cemaatin çoğalması, artması yerine, sürekli fire verilmekte, cemaat sayısı azalmaktadır. Hele bilhassa, yatsı ve sabah namazlarında kaç tane cemaatler camiye gelmektedir? Buradan şu noktaya gelmek istiyorum:

    Gençliği, yetişenlerimizi cemaatlere taşıyacak, saflarını sıklaştıracak bir tek alternatif bulunmaktadır. Kur'ân Müslümanlığı!.. Aksi halde, aklımızı başımıza almazsak, hâlâ atalardan kalma adetler devam etsin dersek, ateizmin, nihilizmin önünü almamız mümkün olmayacaktır.

    Netice olarak;

    " Taklit ve göreneklere körü körüne bağlılık,   biri geçmişimiz, biri de geleceğimizle ilgili olmak üzere iki büyük tehlike doğurmuştur. Taklitçilik yüzünden İslâm'ın arı duru dünya görüşü zamanla kararmıştır. Meselâ Kur'ân, en çok okunan fakat az anlaşılan bir kitap haline gelmiştir.

    Bunun neticesi olarak da bazı şartlar altında yazılmış, başka ihtiyaçlara cevap vermek için kaleme alınmış bir çok dini eser, nerede ise Kur'ân'ın yerini almıştır. Başka bir deyişle " tarihi" olanla " İslâmî" olan birbirine karıştırılmıştır." ( Diy. Dergisi, 1983, sayı 4, S. M. Aydın, sayfa 10 )

    Gerçekten, bu gün ellerde dolaşmakta nice kitaplar vardır ki, irşad etme yerine, nasihat, tebliğ yerine insanların, okumuşların kafasını karıştırmakta, fayda yerine zararlı olmaktadırlar.

    Örneğin; Kara Davut, Envarul Aşıkin, Dürretil Vaizin, Muhammediyye, Seadeti Ebediyye, Tavaslı kitapları vb. Soruyorum: Bu kitaplar topluma ne verebilecektir? Zaten vermemiştir. Onun içindir ki, yetişen neslimizi doyurucu, tatmin edici Tevhidi eserlere, Kur'ânî neşriyatlara ihtiyacımız bulunmaktadır. Söz konusu eserlerin çoğalması içinde, ülkemizde isim yapmış veya yapmamış, medya vaizleri dışında öylesi ilim ve fikir adamlarımız vardır ki, millet olarak, nesil olarak onların kitaplarına acilen ihtiyacımız bulunmaktadır. Rabbimiz!.. Sayılarını çoğaltsın, Kur'anî merhalelerde yol almayı, hedefe koşmayı lütfetsin!.. Selam ve dua ile..

    Şerafettin Özdemir /Hollanda

 " Onlar, kendi canları çekmesine rağmen yemeği yoksula, yetime ve esire yedirirler." ( İnsan sûresi, âyet 8 )

    Âyette geçen " alâ hubbihî "kısmına, " kendi canları çekmesine rağmen" yerine  "Allah sevgisiyle " manası da verilebilir. Gönüller, ayette zikredilen bir toplumun oluşmasını arzu etmektedir. Sokaklarda, dilenciliğin, merhamet avcılığının bulunmadığı, infak edecek, zekat verecek insanların refahı yakaladıkları için, olmadığı bir toplum.

    Örneğin, devlet başkanı Hz. Ömer (ra)'ın fakirliği taa iliklerine kadar yaşadığı bir hengamede, halkının mutlu, asude bir şekilde yaşamaları. Hicretten sonra, Medine'de görmüş olduğumuz tablo böyledir. Herkesin, birbirlerini kardeş ilan etmesi, ırzı ve namusu dışında her şeylerini müşterek kullanmaya başlamaları.

    Oysa, mes'eleyi günümüze taşıdığımız zaman görürüz ki, zenginin ihtirasları kabarmış, fakiri insan yerine koymamakta, fakirler ise, zenginlere karşı hasedi, fesadı, hırsı, fitneyi, fücuru olmazsa olmaz etmiştir. Hani, zekat vermekten kasıt, fitneyi, kıskançlığı, kin tutmayı önlemekti? Nerede kaldı böyle bir mefkure ve düşünce?

    Ayette yemek yedirilecek üç sınıf insan sayılmıştır. Miskin, yetim ve esir. Miskin, geçimini sağlayamayan yoksul, yetim: kendisine bakacak babası ölmüş çocuk, esirde tutsak demektir. Müslüman olsun olmasın bütün yoksullar, yetimler ve esirler ayetin kapsamına girer. Çünkü ayette bunların Müslüman olacağı belirtilmemiştir. Böylece ayette kendini geçindirmekten âciz olaylara yardım edilmesi emredilmektedir.  Aynı emir:

    " Fakat o sarp yokuşu geçemedi. Sarp yokuşun ne olduğunu sen nereden bileceksin? Bir boynu ( kölelik, esaret zincirinden) çözmek, yahut açlık gününde akraba olan yetimi, yahut hiç bir şeyi olmayan yoksulu doyurmak, sonra inanıp birbirlerine sabır tavsiye eden ve merhamet tavsiye edenlerden olmaktır." (Beled: 11-17) 

ayetlerinde başka bir üslup ile vurgulanmıştır.

    Peygamber (sav) alınan esirleri Müslümanlara dağıtır, herkese götürdüğü esire iyi bakmasını emrederdi. Sahâbîler, kendilerine verilen ve yanlarında iki-üç gün tuttukları esirlere, kendi canlarından daha iyi bakarlardı. Katâde'nin de vurguladığı gibi o gün onların götürüp canlarından iyi baktıkları esirler müşrik idiler. Zaten ayetlerin indiği sırada Müslümanlar arası bir savaş vukubulmadığı için esîr ancak ğayri Müslimlerden olurdu. Müslüman esir, söz konusu değildi.

    Peygamber (sav)'in iyilik sever sahibileri, bu ayetlerin tanımladığı ebrâr ( iyiler ) zümresindendirler. Hz. Ali ve Fatıma'da onların en seçkinlerindendirler. Ama ebrâr, sadece ehli beytten, yahut sahabilerden ibaret değildir. Kıymete kadar. ayetlerin saydığı vasıfları taşıyan mü'minler, ebrar zümresindendir. Allah bizi onlardan kılsın âmin, ya mu'în!" ( K. Kerim Tefsiri, S. Ateş, C 6, sayfa 2924 )

    Geçmiş te, sofralarımız, iftar programlarımız yoksullarla, miskinlerle, fakirlerle dolup  taşar, dinine, inancına bakılmaksızın, köşe-bucak insan aranırdı. Diğer taraftan, bir yemek yedirmekle kalınmaz, onların zahmetinden dolayı, yemek yemekten yoruldukları için ekstra olarak "diş ücreti" ödenirdi. Zekatlar verilir, fidye ve fıtralar usulen ceplere konurdu.

    Oysa, günümüz dünyasında, bu işler tamamen değişmiş, gösteriş, fiyaka, lüks, zengin görünme, koltukların kabarması şekline dönüşmüş durumdadır. Böylesi sofralara fakirler, miskinler kat'iyyen çağrılmaz, onların varlığından utanç duyulur olmuştur.

    Ahiret Nimeti...

    " Mutaffifin sûresi, âyet 22-28'nci ayetlerde kitapları İlliyyinde bulunan, yahut kendilerinin illiyyinde  bulunacakları kararlaştırılmış, yazılmış bulunan iyi insanların erecekleri nimetler tasvir edilmektedir; Onlar cennette nimetler arasında, yumuşak, yüksek döşekler üzerinde oturup çevrelerine bakarlar. Verilen nimetlerden son derece memnun oldukları, yüzlerinden belli olur. Kendilerine ağzı mühürlü şarap destisinden, Tesnîm karıştırılmış, tertemiz, güzel kokulu bir şarap sunulur. Bunun hitâmı misktir. Yâni içildikten sonra ağızda misk kokusu bırakır, yahut üzerine  kapatılan kapak miskten yapılmıştır. Bu şarap, öyle bir iki kadeh içmekle tükenecek gibi değildir. Yüksekten şarıl şarıl akan Tesnîm adlı bir kaynaktanda karıştırılmıştır. İyilerin içeceği bu kaynak tükenmez.

    Cennettekilere ikram edilen nimetler bu çekici ifadelerle tasvîr edilirken:  " İşte yarışanlar bunun için yarışsınlar." buyuruluyor. Böylece dünyadaki insanlar bu nimetlere imrendiriliyor. Asıl yarışmağa , ardından koşmağa değer, nefis nimetlerin, bu cennet nimetleri olduğu belirtilmiştir. Başka bir ayette de: " Çalışanlar bunun için çalışsınlar."( Saffât: 61 ) buyurulmuştur.

    Kuşkusuz bu tasvirler, insanların kavrayış derecelerine göre söylenmiş terğîb ( imrendirme) ifadeleridir. Cennet nimetlerinin mahiyetini Allah bilir." ( K. Kerim Tefsiri, S. Ateş, C 6, sayfa 2994 )

    Netice ve sonuç olarak;

     İctimai hayatın huzuru için, insanlığın kurtuluşu üzerine yürekler yanmalıdır. Çünkü, bencillik, egoizma, kapris, bir milleti ve bireylerini hiç bir yere taşımamış ve  taşımayacaktır. Nice taam sahibi, nimet sahibi insanlar okuduk ve duyarız ki, namları, şanları, isimleri daima hep rahmetle anılmakta, ruhlarına bol bol dualar edilmektedir.

    Oysa, kendini bir mezbelelik zanneden (!) zavallılar ölümlerinin hemen akabinde unutulmuş, isimleri geçtiği zaman, ikrahla, nefretle anılır olmuşlardır.

    Tarihte, bu şımarıklığın örnekleri çoktur. Karun'lar, Haman'lar, Firavun'lar, Ebrehe'ler, Nemrud'lar ve bunların uzantısı olan imansızlar!..

    " Daha önceden Medine'yi yurt edinmiş ve gönüllerine imanı yerleştirmiş olan kimseler, kendilerine göç edip gelenleri severler ve onlara verilenlerden dolayı içlerinde bir rahatsızlık hissetmezler. Kendileri zaruret için bulunsalar bile onları kendilerine tercihler. Kim nefsinin cimriliğinden korunursa, işte onlar kurtuluşa erenlerdir. " ( Haşr sûresi, âyet 9 )

Selam ve dua ile..

    İngilizce-Arapça, Arapça-İngilizce lügatlerin müellifi Dr. Steingas şöyle der: " Kur'ân akâid ve ahlakı , insanlara hidayet ve hayatta muvaffakiyet sağlayan esasların mükemmel bir mecellesidir.

    Zaman ve mekân itibarıyla birbirlerinden uzak, fikrî inkişafları bakımından da birbirlerinden çok farklı olan insanlara harikulade bir hassasiyet bahşeden, muhalefeti hayra ve iyiliğe çeviren Kur'ân, nasıl en hayretlere şayan bir kitap olarak kabul edilmeye lâyıksa; beşerin mukadderatıyla uğraşan bilginler için de, üzerinde o derece durulmaya, incelenmeye lâyık ve yararlı bir konudur. " ( resulullah[.]org)

    Yüce Kur'an'ın iman ve ahlakı, tarih içerisinde onu baş tacı edenlere rehber olmuş, ülkeler , milletler ve kıt'alar fethetmişlerdir. Bilhassa, Allah rızasından başka, İlay-ı Kelimetullah'dan başka gayesi bulunmayan bir çok cihan sultanı biliyoruz ki, onları, huduttan hududa götüren, ülke içerisinde mutlu, kutlu bir toplum meydana getiren unsur  Kur'an'ın iman ve ahlakı olmuştur.  Sokaklarda hırsızlığın olmadığı, çapulculuğun, gaspçılığın kat'iyyen bulunmadığı toplumun inşa ve ihyasında Kur'anî emirler ön planda olmuştur.

    " İngiltere'nin en tanınmış ve en büyük tarihçilerinden Edward Gibbon " Roma İmparatorluğunun inhitatı ve çöküşü" unvanlı eserinde diyor ki: " Ganj nehriyle Atlas Okyanusu arasındaki memleketler, Kur'an'ı bir kanunu esâsî ve teşriî hayatın ruhu olarak tanımıştı. Kur'an'ın nazarında satvetli bir hükümdarla  zavallı bir fakir arasında fark yoktur.Bu gibi esaslar üzerinde öyle bir teşri vücuda gelmiştir ki, dünyada bir naziri yoktur." (a.g. site)

    Gerçekten, İslam tarihinde öylesi burnunu kaldırmış yarı ilah geçinen zavallılar vardı ki, Kur'an, onların tamamının burunlarını yerlere sürterek, eşitlik, adalet, hakkaniyet, kimsenin kimseden üstün olmaması gibi, düşünceleri hakim kılmıştır.  

    Zaten, Kur'an'ın ruhuna sahip olan kim olursa, olsun, ister zengin, ister ağa, ister bey, isterse gariban bir fakir bulunsun. otomatikmen kendini onun eşşiz emirlerine, imanına teslim etmiş, en güzel hasletin rüku ve sücudda olduğunun farkına varmıştır. Bir atom bilgini olan ve sonradan İslam'ı kabul ederek Nureddin adını alan Steinhorst bakınız ne demektedir:

    " Allah'ı tazim, Hristiyanlıkla berbat bir putperestlik haline getirilmiştir. Bunlar, bir Allah'a tapar görünürler, fakat sadece bir peygamber olmasına rağmen, İsa'ya Allah'ın oğlu diye taparlar.  İsa'nın anası, Allah'ın anası ilan edilmiştir. Son konulan bir kaideye göre, Meryem, Allah'ın anası sıfatıyla bedenî olarak mi'raca çıkmış, Papanın son tesbit ettiği bu kaide, mü'min Katolikleri bile şaşırtmıştır.

    Hristiyan itikadına göre, Allah çocuk meydana getirmektedir. Halbuki İslamiyete göre, ancak fani olan bir varlığa tâbi olanlar çocuk yapmak ihtiyacındadırlar. Allah ise, her varlığın üstünde ve ebedî olduğu için, çocuğa muhtaç değildir." (resulullah.org)

    Bu gün görüyoruz ki, Hristiyan alemi bu inançları, bu itikadları sebebiyle bir çıkmazın, bir keşmekeşin içerisinde  yuvarlanıp gitmektedirler. Yetişen nesiller, % 85'i  aşkın şekilde İsa'yı, Meryem'i, İncil'i ve kiliseyi terketmiş, semtine bile uğramamaktadırlar. Oysa, aziz kitabımız Kur'an'ı anlamadan okusak bile, onun muhteşem emirlerini yaşamasak bile, yine de, toplum katmanlarında herkes onu öğrenmek için, hafızlık yapmak üzere koşuşturmakta, Kur'an Kursları büyüklü, küçüklü insanlarımızla dolup taşmaktadır.

    İnşaallah!.. Gün gelecektir ki, söz konusu kurslarımızda Kur'an öğretim-eğitim metodu değişecek, her insanımız hafızlığını ikmal ederken, birer allame olarak onun anlamını da öğrenecek, millete hizmet için görev alacaktır. Onun içindir ki; " Bütün yaratılmış şeylerin kaynağı ve her şeyin nâzımı Allah'tır. Bu sebeple, O'nun, işine yardım edecek veya ismini devam ettirecek bir çocuğa ihtiyacı yoktur. Bunun için, Hristiyan dininin ve Kilisenin telkin ettiği üçlü Allah fikri abestir.

    Böyle olduğu halde, Hristiyan kilisesi yegâne saadet veren din olduğunu nasıl iddia edebilir? Bu kilise, hangi ahlâkî hakla bir dünya dini olmaya olmaya kalkışıyor? Buna hiç bir hakkı yoktur. Bu dünya bir Allah tarafından yaratılmışsa, milletlerin dinî geleneklerinin bir imanda birleşmesi kat'î ve zaruridir. Dünya, tek bir manevî merkez  etrafında toplanmazsa, Yaratıcının birliğini nasıl kavrayabilir? Bir nehir, birçok ırmaklardan meydana gelir ve onun kuvveti, özelliği bu birleşmede belirir.

    Musa'nın, İsâ'nın ve diğer peygamberlerin getirdikleri vahiyler, insanlığın yaratılış gayesini gerçekleştirecek bir nehrin ırmaklarıdır. Bu gaye, Allah'ın birliğini idrak etmektir. Bu maksadı ancak Kur'ân sağlayabilir. Kur'an'dan başka bir kitap bunu sağlayabilir mi?

    Tevrat bunu sağlayamaz. Çünkü o ancak İsrail tanrısından bahseder. Zerdüst de, İlâhî nuru, ancak İran milletine bahşeder. Veda'lar da bunu yapamaz. Çünkü rişişlere göre, Vedayı dinleyen Hindilerin kulağına kurşun akıtmak gerekir." ( a. g. site )

    Netice olarak;

    " Buda da bir bütünlük göstermez ve yalnız Hindistan'a inhisar eder. İsa'nın dini bu gayeyi temin edebilir mi? Hayır!.. İsa, cihana şâmil bir öğretici değildir. O, havarilerine şöyle demişti: " Puta tapanların yolunda gitmeyin ve Sâmirîlerin şehirlerine girmeyin. Yalnız İsrail'in kaybolmuş koyunlarının arasına katılın."(Matta: 10:56)

    Şu halde, İslâm'ın Peygamber'inden önce hiç kimse bütün beşeriyete şamil bir haber getirmemiştir. Kur'an'dan önce hiçbir kitap bütün insanlığa hitap etmemiştir. " (a. g. site)

    Onun içindir ki, Kur'an'ın  emrettiği iman ve ahlak, inşallah, toplum bünyesinde kökleşirse, herkes ona sarılırsa, evde, iş yerinde, camide, mektepte ve her yerde onun yüce buyrukları istikametinde hareket edilirse, Müslüman milletler kendilerine gelecekler, aramış olduğu huzuru, mutluluğu bulacaklardır.

    Aksi halde, Kur'ansız beyinler, fertler, evler, sokaklar, caddeler rotasını kaybetmiş, gelişi güzel oraya buraya toslayan insanlardır. Rabbim!.. Bu mevzuda şuur ve idrak nasip eylesin! Âmin!.. Selam ve dua ile..

   Şerafettin Özdemir/ Hollanda

    Bir Allah' a iman eden Müslümanlar, elbette ki, diğer inanan kardeşlerini savunacak, onların birlikteliğini, onlarla bir araya gelmeyi ideal haline getirecektir. Çünkü, kalplerdeki iman, bunu emretmekte, bunu gerektirmektedir. Hatta, diye bilirim ki, iman kardeşliği, anne kardeşliğinden daha ileri seviyede olmalıdır. Bazan olur ki, kardeşler arasında bir takım uçurumlar, anlaşmazlıklar, çekişmeler olabilir de, iman kardeşliğinde, dünyevi çekişmenin, cedelleşmenin olması nadir görülen vak'alardır.

    " Allah lafzı türememiş bir kelimedir denildiği gibi ELEHE den veya VELEHE'den türediğini söyleyenlerde vardır. Türemiş kabul ettiğimizde kendisine ibadet edilecek tek ma'but, yarattığı çiçek, böcek, denizler, yıldızlar, insanlar ve onların hissiyatlarındaki incelik, güzellik ve düzenliliğiyle akılları hayrette bırakan veya üzüntü keder, ruhi bunalımların kendisiyle huzur bulduğu manalarına gelir

ki hepsi doğrudur.

    " Ancak ona ibadet ederiz." ( K. Kerim 1/6)  yarattıklarına bakar bir eksiklik göremez ve yorgun düşeriz. ( K. Kerim 67/4). Dünyanın ruhumuza yüklediği sorunlardan kurtulmak için ona sığınırız ve kalplerimiz onunla sükun bulur." ( K. Kerim 13/28 ) ( İman esasları, M. Toptaş, sayfa 35 )

    Kalplerin imanla dolu olması, yerken, içerken, uyurken, yatarken, kalkarken, yürürken, yaşarken veya hayatın tüm alanlarında imanla yaşamak ne güzel haslet değil midir? Çünkü, imanlı kalplerden toplum rahat eder, insanlık zarar görmez, ailelerde huzur, bireylerin hayatlarında mutluluk vardır.

    Kalbinde imandan eser bulunmayan zavallı bir insan ise, hayatı boyunca mutsuz, bedbaht, kahırlı, stresli ve kendisi ile barışık olmayan insandır. Çünkü, içten gelerek Allah! demek nedir biliyor musunuz? O kişi, kendisini Allah'a teslim etmiş, yaratıcı olarak ancak ona iman etmiş, her şeyi ondan bilmektedir.

    " Gönlünde Allah kelamına yer vermeyenlerin gönlünü de " YIKILMIŞ EVE" benzetmiştir. ( Et-Tıbyan fi adabi hameletil Kur'an Nevevi 26). Yıkılmış harabelerde zararlı otlar biter o otu da uyuz merkepler otlar. O harabeye yılan ve akrepler yerleşir. İşte kötü roman, şiir ve hikayelerle ahlaksızlığı yaymaya çalışan kişilerin haleti ruhiyesi harap gönlündeki zararlı otların dışa diken vermesi veya akrep dilinin zehir akıtmasıdır." ( a. g. e. sayfa 99 ) 

    Müslümanların Mekke dönemindeki halini düşünecek olursak, vallahi, imanları onları yüceltmiş, küfrün, put ve putçuluğun tüm azgınlıklarına rağmen, her yönüyle zayıf, himayesiz Müslümanlar başarıya, zafere koşmuşlardır. Habbab b. Eret, Bilali Habeşi, Zeyd b. Harise, Sümeyye hanım, Ammar b. Yasir vb. kahramanlar imanları sayesinde, direniyorlar, üzerlerine öbek öbek gelen her tehlikeyi ber taraf etmesini biliyorlardı.

    " Şeytan bile nefsin karşısında el pençe divan durmaktadır. Çünkü ordular harp meydanlarında vuruşur. Ev kapılarının dışında kalır. Nefis ise bizimle beraber çarşıda dolaşır, iş yerinde hain bakışlarla avını arar, camide hep camii dışını hayal eder, yatak da binlerce soygunu tezgahlar." ( a. g. e. sayfa 103)

    Gerçekten, şu azın nefsin elinden insanoğlu neler çekmektedir. Geceleri viran ve kabus, gündüzleri felaketlerden bir felaket hayatı yaşanmaktadır. Ne kadar kötülük varsa, günahı kebair mevcutsa, azgın nefsin gözüne öylesine cici, şirin, tatlı gözükmektedir ki, her an işlemeye, tatbik etmeye müheyya bir durumdadır.

    " Nefis, daima hayvanî hislerin tatminini ister, mide ve tenasül cihazının arzularına uyar. İç güdüsüyle hareket eden hayvan durumuna düşerek, helal, haram demeden ne bulursa yer. Vücuduna zararlı olup olmadığını düşünmez. Ancak hayvan iç güdüsüyle bedenine zararlı olanını yemez, içmez. Nefsine uyan insan ise, bedenine zararlı olduğunu bile bile yer, içer.

    Nefsinin kölesi olan şahıs, çok akıllı, zeki de olsa, akıllı, zeki sayılmaz. Çünkü aklın gösterdiği yolda gidilmezse o akıl  neye yarar? İşte bunun içindir ki, Allah Rasulü şöyle buyurdu: " Zeki, ( akıllı ) o kimsedir ki nefsine hakim olan, ölümünden sonrası için amel edendir." ( Maddeden Gönüllere, İ. Toksarı, sayfa 143 )

    Netice sonuç olarak;

    Mümin kişi, daima nefsini, arzlarını, isteklerini, heva hevesini, kaprislerini  sigaya çeken, sorgulayan, onu terbiye etmeye çalışan insandır.

    Nefsin terbiyesi de ancak, kalplerde Allah korkusu, Allah lafzı dop dol olursa mümkün olacaktır. Aksi takdirde, başı boş bırakılmış azgın bir nefis, gemsiz bir at gibi, bir o yana, bir bu yana saldıran, koşuşturan demektir.

    Tabii ki, nefsin terbiye edilmesi de, ancak Kur'an eğitimi, öğretimi, anlaşılması ve yaşanması ile mümkün olacaktır. İçkinin kucağına düşmüş bir insan, siz zannediyor musunuz ki,, kamil şekilde ehl-i Kur'an idi.. Kur'an'a dilbeste, bihakkın onun emirlerini hayatında yaşıyordu.

    Hayır hayır!.. Tüm cehaletlerin temelinde İnanmamışlık, İslam'ı bilmezlik, Kur'an'dan habersiz yaşama var demektir. Kan ve kıtal döken bir insan, nasıl olur da, diğer insanların canını yakar, onu katletmeye çalışır, hem kendi hayatını, hem de katlettiği diğer insanın hayatın karartır?

    Fuhuş bataklığına düşmüş bir insanda öyledir!.. Başkasının ırz ve namusuna saygılı olmayan kişi, kendi ırz ve namusuna da saygısız demektir. Rabbim! Bizleri, nefsimizin şerrinden, belasından masun ve muhafaza  eylesin. İman ve Kur'an yolundan ayırmasın!.. Selam ve dua ile..

    Şerafettin Özdemir/ Hollanda

    İşte, söz konusu 36 kahramandan bir tanesi de, talihsiz, kadersiz, veya şanssız Ulu Hakan Abdül Hamid Han'dır. Hani, şu ekmeğimizi yemiş, zillet ve mezelletten kurtulmuş bir kitle vardır ki, Yahudi cemaati!.. Diğeri ise, " Teba-i Sadıka" denilen zavallı, aldatılmış, oyuna gelmiş  " Büyük Ermenistan" hülyası ile yatmış-kalkmış Ermeniler.. İşte, bu kalleş, hain, nankör kesimlere göre, Abdülhamid Han " Kızıl Sultan"dır..

     Maalesef, bizim içimizden de, kendini Batı'ya, Yahudi cemaatine, Ermeni nankörlerine kaptırıp, Ulu Hakan'a hakaret edenler, küfredenler, sövenler, sayanlar az değildir. Otuz üç yıllık padişahlık döneminde, daima devletin ve milletin âli menfaatlerini görmüş, gözetmiş ve düşünmüş bir değer, üzülerek ifade edelim ki, otuz üç yılın sonunda, sahipsiz , desteksiz kalmış, üç kuruşluk maskaraların elinde makam ve mansıbından olmuştur.

Nereden çıktı bu " Kızıl Sultan"?

    " İniliz The Guardian Gazetesi yazarlarından Timothy Garton Ash, Osmanlı Devleti'nin çöküşünden sonra Ortadoğu'nun fitili ateşlenmiş bir barut fıçısına dönüştüğünü ve sürekli ne savaşla ne de barışla çözümlenemeyecek kadar girift sorunlar ürettiğini belirtip, " Bazen Osmanlı'yı yeniden canlandırmak gerektiğini düşünüyorum" diye yazdı. Bunun üzerine bizim geçmişine kör, Batı'ya göbekten bağlı medyamız, Sultan ikinci Abdülhamid'den belki ilk kez sitayişle söz etmek zorunda kaldı.

    Sürekli olarak " ifrat" ve "tefrit" arasında tüketilen Sultan Abdülhamid Han, böylece savaş gündemine de girmiş oldu. Zaten gerek Filistin'de, gerekse Irak'ta " şok ve dehşet operasyonu"na sahne olan toprakların büyük bir bölümü Padişah'ın tapulu malıdır.  Sonradan hazineye devredilmiştir.

    Anlaşılan, bize öğretilenin aksine, Sultan Abdülhamid, son derece ileri görüşlü, başarılı ve vatansever bir padişahmış. Ki, tarih boyunca her türlü çıkar çatışmasının odağını teşkil eden Ortadoğu'yu tam otuz üç sene sulh ve sükûn içinde yönetme becerisini göstermiş.

    İşte bu yüzden, Filistin üstüne dinî, milli ve ekonomik ütopyaları olan Yahudilerle " Büyük Ermenistan" rüyası gören Ermeniler ve onlara yandaş olan Batılı devletlerin hışmına uğradı: Ona " Kızıl Sultan" dediler. ( Sultan II. Abdülhamid, isabetli öngörüleri sayesinde aldığı tedbirlerle Ermeni ve Yahudi emellerini etkisizleştirince, Ermeni asıllı Fransız tarihçisi Albert Vandal, Ermeni isyanlarını ustaca bastırmayı bilen Padişah'a " kan dökücü " anlamına gelen, " Le Sultan Roue" ( Kızıl Sultan) demiş, bizdeki Abdülhamid düşmanları da bunu havada kapmıştır.

    Halbuki tarihe "dost" ya da " düşman" kimliğiyle değil, gerçeği arama amacıyla  gidilir." ( Moral Dergisi, Şubat 2008, Y. Bahadıroğlu, sayfa 29 )

    Ben, mes'eleyi başka yöne  taşımak istiyorum: Bu gün Irak topraklarında huzur yoktur. Suriye ülkesi ve insanları can hıraş feryatlarla birbirlerini boğazlamakta, Filistin, Gazze ve Kudüs mağdur ve mahrumiyeti oynamaktadır.. Sahipsizlik, bir yardım eli, bir kahramanın çıkıp da " Ne yapıyor sunuz?" demesi de mümkün değildir.

    Çünkü, 33 sene bu topraklara hakim olup hükmetmiş Ulu Hakan Abdülhamid Han, Musul'un, Kerkük'ün asıl sahibi insandır. Kerkük petrollerinden şu an bile % 25lik petrol hakkımız bulunmaktadır.  Ama, asıl mülk sahipleri bertaraf edilmiş, Ulu Hakan, Siyonistlerin, Ermenilerin ve batı hayranlarının kurmuş olduğu kumpas sonucu tapusu, mülkiyeti, idaresi, sahibi bizler olan bu topraklar, başkalarının, emperyallerin eline geçmiştir.

   Ama, şurası kat'iyyen unutulmamalıdır ki, bu topraklarda meskun bulunan insanların dedeleri, babaları, Ulu Hakan'ın bedduasına maruz kalmıştır. Bu beddua sonucunda da, bu topraklarda, rahatlık, huzur, güzel günlerin gelmesi mümkün gözükmemektedir. Döğüş, kavga, kıtal, toplu intiharlar, Sünni-Şia kavgaları diz boyu olmuş durumdadır.

    Dr. Theodor Herzl'in herzeleri:

    " İşin bir de " Yahudi Cephesi " var... Macar asıllı Yahudi yazar Dr. Theodor Herzl, ideolojisi " Siyonizm" olan, ırkçı bir Yahudi devlet kurmak istiyordu. Bu amaçla Yahudi zenginlerinden para toplayarak ilk " Milli Yahudi Bankası"nı kurdu. Banka yeteri kadar zenginleşince de, bir heyet oluşturup Sultan İkinci Abdülhamid'i ziyaret etti. Filistin'i Yahudilere vermesi halinde Osmanlı Devleti'nin tüm dış borçlarının kendileri tarafından ödeneceğini söyledi. Sultan Abdülhamid öfkeyle ayağa fırladı ve şöyle kükredi:

     Ermenilere " kültürel özerklik" isteyenler, Flistin'de Yahudilere toprak koparmak için kıvıranlar, el ele, gönül gönüle verip, hep bir ağız dan koru halinde " Kızıl Sultan!" narası"nı dillendirmeye başladılar.

    Netice olarak!..

    Aslında, bir tepe insan olan, hem de Everest tepesi!.. Bu topraklar için kefensiz, toprağa düşmüş mezarsızların yurdunu, kan akıttığı memleketleri haydutlara, kan içen vampirlere veremezdi, vermedi.

    Ne acı ki, Emanuel Karasu denilen cıfıt, rezil ve soysuz insan, Abdülhamid'in tahttan indirildiğini duyurmaya gelen heyetin içinde bulunuyordu. Emanuel Karasu'yu fark eden Ulu Hakan'ın, benzi sarardı, morali bozuldu ve dedi ki:

    " Hepsini anladık da, bu herifin aranızda ne işi var, bunu anlayamadık?" sözü, halen kulaklarımızda çınlamakta, Ulu Hakan'ı anlayamayan, onu müstebit zanneden gafiller, onun hal'in den sonra, mes'eleyi çakmışlar, işin, hilenin, oyunun farkına varmışlar ama, ne çare!..

    Ülkemiz içerisinde, Büyük Ermenistan hülyası ile  yatıp kalkanlar ayaklanmışlar, Siyonistler kendilerine kesinlikle verilmeyen topraklara konmuşlardır.

    Son söz olarak; Ulu Hakan'ın makamının cennet, yerinin, yurdunun da Peygamber'in yanı olmasını niyaz ederim. Makamı cennet olsun!.. Âmin!.. Selam ve dua ile..

    Şerafettin Özdemir/ Hollanda